Friday, April 13, 2012

ചില നേരങ്ങള്‍ ഒരമൂര്‍ത്തചിത്രം വരയ്ക്കുന്നു






ചില നേരങ്ങള്‍ നിരാശയുടേതാണ്.  

ഉള്ളിനുള്ളിലെ കടലില്‍നിന്ന് ഒരു തിരയുയരും.
പല കാലങ്ങള്‍ നട്ടു വളര്‍ത്തിയ പ്രത്യാശകളുടെ തളിരുടലുകളിലാകെ അത് പതഞ്ഞുയരും.
'ഇതാ ഇതുമാത്രം ജീവിത'മെന്ന് കണ്ണു കെട്ടും.
മുന്നോട്ടേക്കുള്ള കാഴ്ചകളെയാകെ മറക്കും.
എല്ലാം തീര്‍ന്നുവെന്ന് ആവര്‍ത്തിക്കും.

അങ്ങനെയല്ലല്ലോ ജീവിതം, അങ്ങനെയല്ലല്ലോ ലക്ഷണങ്ങള്‍ എന്നൊരാള്‍ കലമ്പും,
അന്നേരവും ഉള്ളില്‍നിന്നു തന്നെ.
കണ്ടതിലുമേറെ മനോഹരമായ കടലുകള്‍ കാണാതെ ബാക്കിയെന്ന് രോഷപ്പെടും.
ഇനിയും പറക്കാനുള്ള ആകാശങ്ങളെ ചൂണ്ടിക്കാട്ടും.

അതു തീരുംമുമ്പുണ്ടാകും അടുത്ത തിരയിളക്കം.
വിഷാദത്തിന്റെ കാര്‍മേഘങ്ങള്‍ തലക്കുമീതെ പരക്കും.
അവ ചുണ്ടു നനച്ച്, കഴുകനെപ്പോലെ നോട്ടമിടും.
ആകാശങ്ങളിലേക്ക് ചൂണ്ടിയ കൈവിരലുകളെ നനച്ച് വിഷാദത്തിന്റെ മഴ പെയ്യും.
നിര്‍ത്താതെ കരയുന്ന തെരുവുനായ്ക്കളെപ്പോലെ മഴ നനച്ചിടത്ത്
നിരാശയുടെ ഒരു കുഞ്ഞില മെല്ലെ തല പൊക്കും.
പെട്ടെന്നത് ഒരു ചെടിയാവും.
സങ്കടങ്ങളുടെ വെളുത്ത പൂക്കള്‍  മനസ്സാകെ മൂടും.
നിരാശ അതിന്റെ ചെരിപ്പിട്ട് നെഞ്ചകത്തുകൂടെ ദീര്‍ഘയാത്രകള്‍ തുടരും.

പൊടുന്നനെ മഞ്ഞു വീഴും.
എല്ലാ കാഴ്ചകളും വെളുപ്പാകും.
എല്ലാ സ്വരങ്ങളും അടങ്ങും.  




ചില നേരങ്ങള്‍ പ്രതീക്ഷയുടേതാണ്.


അന്നേരം നിറം വെക്കും ലോകം.  സായാഹ്ന വെയിലുകളില്‍നിന്ന് പറന്നുയരും.
സ്വര്‍ണ നിറത്തിലുള്ള പക്ഷികള്‍.  വഴിയില്‍
കാണുന്നവരെല്ലാം
നല്ലവരെന്നു തോന്നും.  ലോകത്തോടുള്ള ഇഷ്ടം ഓരോ ചിരിയിലും ചാഞ്ചാടും.
 ലോകമേ, പക്ഷികളേ, പൂക്കളേ, നക്ഷത്രങ്ങളേ എന്ന് മൂളിപ്പാട്ടാവും.

അന്നേരവും വരും  ചില കണ്ണുരുട്ടലുകള്‍.
കാണുന്നതൊന്നുമല്ല നേരെന്നും
ഈ ചിരിയെല്ലാം അടക്കിപ്പിടിച്ച പല്ലിറുമ്മലാണെന്നും മുന്നറിയിപ്പു തരും ഉള്ളില്‍നിന്നാരോ.
 പ്രതീക്ഷയുടെ ശ്മശാനങ്ങളില്‍ ആരും കാണാതെ തളിര്‍ക്കുന്ന മരണത്തിന്റെയും
ഭ്രാന്തിന്റെയും വള്ളിപ്പടര്‍പ്പുകള്‍ കാണിച്ചു തരും. ദൃഷ്ടാന്തമാവും.

നീണ്ടു നില്‍ക്കില്ല അതും. അടഞ്ഞ കണ്ണുകളിലേക്ക് കാഴ്ചയുടെ ഇത്തിരിത്തുളളി വന്നു പതിക്കും.
ചിറകില്‍ മഴവില്ലുള്ള കിളികള്‍ പറന്നു പൊങ്ങും.
വെളുത്ത ആകാശത്തിന്റെ നെഞ്ചില്‍ ആ കിളികള്‍ ഒരു ജലച്ചായ ചിത്രമാവും.
കണ്‍മുന്നില്‍ ഒരു വഴി തെളിയും. അതിനപ്പുറമാവും പറുദീസ.
അവിടെയാവും  സമാധാനത്തിലേക്ക് തുഴഞ്ഞു പോവുന്ന
ആ ചെറിയ വള്ളം.
അതിലൂടെ ചെന്നാലെത്തും, ആരെയോ കാത്തുനില്‍ക്കുന്ന ഒരിടം.

അവിടെയുണ്ടാവും നീട്ടിപ്പിടിച്ച ഒരു കൈ.
മിന്നാമിനുങ്ങു പൂത്ത മരത്തണല്‍.
നിറവെയിലിലെ പച്ചിലകള്‍.



ചില നേരങ്ങള്‍ സ്വപ്നങ്ങളുടേതാണ്.


ഉറക്കത്തിന്റെ കയറ്റിറക്കങ്ങള്‍ക്കിടയിലൂടെയാണ് ആ തീവണ്ടിയെത്തുക.
മുകളിലും യാത്രക്കാര്‍ നിന്നു നൃത്തം വെക്കുന്ന ഒരു 'ദില്‍സേ' വണ്ടി.
ആകാശത്തേക്കു  നീളുന്ന പാളങ്ങള്‍ക്കിരുപുറവും ഇലകള്‍ തഴച്ച മഹാവൃക്ഷങ്ങളായിരിക്കും.
 ജാലകത്തിനരികെ ഇരുന്നാല്‍, വയലറ്റു പൂക്കള്‍ തൊടാം.
കണ്ണടച്ചാല്‍ നിലാവറിയാം.
ഒപ്പം തന്നെയുണ്ടാവും ഓര്‍മ്മയിലെ ആ പിയാനോ തുണ്ട്

വിടില്ല വണ്ടിയെന്ന് പറഞ്ഞ് പെട്ടെന്നൊരാള്‍ പിടഞ്ഞുണരും, ഉള്ളില്‍നിന്ന്.
അപായസൂചനകളുടെ വലിയ സൈറണ്‍ ഉറക്കത്തിലേക്ക് തുറക്കും.
ജീവിതത്തിന്റെ പച്ചപ്പു മുഴുവന്‍ പിഴുതു കളയുന്ന ഒരു മണ്ണുമാന്തിയന്ത്രം ഇഴഞ്ഞെത്തും.

എല്ലാ മരങ്ങളും കടപുഴകും.
എല്ലാ പൂക്കളും കൊഴിയും.
എല്ലാ ഇലകളും മരിക്കും.

ബലം പ്രയോഗിച്ച് തുറന്ന കണ്ണുകള്‍ അടച്ചിടും പൊടുന്നനെ ഒരു സ്വപ്നക്കൈ.
അറിയാത്ത ആശങ്കകള്‍ക്കു മീതെ വീണ്ടും കിനാവിന്റെ വണ്ടിയുരുളും.
ഇത്തവണ അതൊരു കുതിരവണ്ടിയായിരിക്കും. കുടമണികള്‍ കിലുങ്ങും.
വലിയൊരു കുന്നിലേക്കു പറന്നു കയറും.
പൂക്കള്‍ കൊണ്ട് മെഴുകിയൊരിടത്ത് വണ്ടി കിതച്ചു നില്‍ക്കും.

അവിടെയുണ്ടാവും അവര്‍.
പല നിറങ്ങളില്‍ മാല കോര്‍ക്കുന്നവര്‍.
സൂക്ഷിച്ചു നോക്കിയാല്‍ മാത്രമറിയാം.
അതൊന്നും പൂക്കളല്ലെന്ന്. നക്ഷത്രങ്ങളെന്ന്.



ചില നേരങ്ങള്‍ പേക്കിനാവുകളുടേതാണ്.


വെളുത്ത കടലാസില്‍ കുടഞ്ഞൊഴിച്ച കറുത്ത മഷി പരക്കുന്നതുപോലെയാവും അത്.
ഉറക്കത്തിന്റെ ജാലകം വലിച്ചു തുറന്ന് ഇരുട്ട് തിരശãീലയിടും.
അതില്‍ തെളിയും പല വെളിച്ചങ്ങള്‍. പല ശബ്ദങ്ങള്‍.
അതിലൂടെയൊരു ആംബുലന്‍സ് പാഞ്ഞു വരും.
ഇരുട്ടില്‍നിന്നൊരാള്‍ നെഞ്ചിലേക്ക്  കത്തി കയറ്റും.
മരിച്ചുറങ്ങുന്നൊരാളുടെ കണ്ണുകള്‍ ചൂഴ്ന്നെടുക്കും. ഒരാന മദം പൊട്ടി ഇരുട്ടിലേക്ക് പായും.
കറുത്ത ഇരുളിലേക്ക് ആഞ്ഞു കുത്തും, വെളുത്ത കൊമ്പുകള്‍.
ഒറ്റ ആര്‍ത്തനാദത്താല്‍ വെളുക്കും, നേരം.

എന്നിട്ടും ചിരിക്കും ഉള്ളിലൊരാള്‍. തണുത്ത വിരലുകളാല്‍ സാന്ത്വനമാവും.
പേക്കിനാവിന്റെ ചില്ലയിലേക്ക് ആനന്ദവുമായി പറന്നെത്തുന്ന കിളികളെ കാണിച്ചു തരും.
 ഒന്നും തീര്‍ന്നിട്ടില്ലെന്ന് ആശ്വാസമാവും.
പൂക്കള്‍ വിരിയുന്നതിന്റെ നേര്‍ത്ത സ്വരത്തിനൊപ്പം
കൈ പിടിച്ചു നടത്തും.

എന്നിട്ടും, വിട്ടു കൊടുക്കില്ല, കണ്ണിലെ തീപ്പിടിച്ച കിനാക്കള്‍.
 ഉറക്കത്തിന്റെ പുതപ്പു മുഖത്തേക്ക് വലിച്ചിട്ട് ഭയത്തിന്റെ മന്ത്രമോതിത്തരും.
ചാഞ്ഞും ചെരിഞ്ഞും മഴ ഇരച്ചെത്തും. അതിനു ചുവന്ന നിറമായിരിക്കും.
രക്തത്തിന്റെ ചവര്‍പ്പു രുചിയും മൂക്കടക്കുന്ന ഗന്ധവുമായിരിക്കും.
മൂലയില്‍നിന്ന് പെട്ടെന്നൊരു  കടവാതില്‍ പറക്കും.
 അതിന്റെ ചിറകടിയില്‍ ഭൂമിയുടെ വേരുകള്‍ വിറയ്ക്കും.
പതിയെ, നിസ്സാരമെന്നോണം ഒരാള്‍ സ്വയം കഴുത്തറക്കും.
മുറിഞ്ഞ കഴുത്തിന്റെ രക്തം കട്ടപിടിച്ച ഇത്തിരിയിടത്തിലൂടെ
ആരോ ഒരു കയറില്‍ കോര്‍ത്ത വെള്ളത്തൊട്ടി എറിയും.
ഉടല്‍ക്കിണറില്‍ കപ്പിയുടെ വരണ്ട സംഗീതം പടരും.



മറ്റ് ചില നേരങ്ങള്‍ ആശയക്കുഴപ്പങ്ങളുടേതാണ്. 


മുന്നിലുള്ളത് വഴിയോ എന്ന് സന്ദേഹമാവും.
ഈ നില്‍ക്കുന്നത് ആരെന്ന്  സംശയിക്കും.
കാലടികള്‍ക്കു താഴെ ഭൂമി ഉണ്ടായിരുന്നോ എന്ന് പകയ്ക്കും.

അന്നേരം ഇതെല്ലാം ഒന്നിച്ചു വന്ന് കൊത്തും.
നിരാശ.
പ്രതീക്ഷ.
സ്വപ്നം.
പേക്കിനാവ്.

Saturday, April 7, 2012

ഇല്ല സഖാവേ, ഒന്നും തീര്‍ന്നിട്ടില്ല


മുരളിയേട്ടന്റെ കഥ. 
പാര്‍ട്ടിയുടെയും അതിനെ  സ്നേഹിച്ചവരുടെയും. 
ഇപ്പോഴും തുടരുന്ന കൊടുങ്കാറ്റുകള്‍ക്ക് ഒരാമുഖം. 




ആത്മഹത്യ. ഭ്രാന്ത്.  മുരളിയേട്ടനെ കാത്തിരിക്കുന്നത് ഇതിലൊന്നാവുമെന്ന് പലപ്പോഴും തോന്നിയിരുന്നു.  അവസാന കാലങ്ങളില്‍ പ്രത്യേകിച്ചും. അത്രയ്ക്ക് മടുത്തിരുന്നു,  ആ മനുഷ്യന്‍. അവസാനം കണ്ടപ്പോഴൊക്കെ  അത് പ്രകടമായിരുന്നു. എങ്കിലും അത്ര പെട്ടെന്നു തോറ്റു കൊടുക്കുന്ന പ്രകൃതമായിരുന്നില്ല അദ്ദേഹത്തിന്.  അതിനാല്‍, ജീവിതം കൊണ്ട് ആഴത്തില്‍ മുറിവേറ്റൊരു മീന്‍ ചൂണ്ടക്കുമുന്നില്‍നിന്ന് അകലേക്ക് നീന്താന്‍ ശ്രമിക്കുംപോലെ  പല വഴികളിലേക്കും കുതറുന്നുണ്ടായിരുന്നു അദ്ദേഹം.  കൂട്ടുകൃഷിയില്‍ കൂടാനൊരു ശ്രമം. പഞ്ചായത്ത് റോഡ് വീതി കൂട്ടാനുള്ള ഒരുല്‍സാഹം. പഴയ ബാലസാഹിത്യ പുസ്തകങ്ങള്‍ സംഘടിപ്പിച്ച്, ഇപ്പോഴാരും തിരിഞ്ഞു നോക്കാത്ത ഗ്രാമീണ വായനശാലയില്‍ ഒരു ചില്‍ഡ്രന്‍സ് കോര്‍ണര്‍ തുടങ്ങാനുള്ള പാച്ചില്‍. ഒരു പക്ഷേ, അതൊക്കെയാവാം, ഞാനാദ്യം സൂചിപ്പിച്ച സാധ്യതകളില്‍നിന്ന്-ആത്മഹത്യ, ഭ്രാന്ത്-എങ്ങനെയോ കരപറ്റി ഒരു സ്വാഭാവിക മരണത്തിലേക്ക് അദ്ദേഹം കുഴഞ്ഞു വീണത്. പിറ്റേന്നത്തെ വാര്‍ത്തയില്‍ സ്വാഭാവിക ചരമമായി  നിന്നുമിഴിച്ചത്.

58ാം വയസ്സിലായിരുന്നു അത്. പതിവുള്ള സായാഹ്ന നടത്തത്തിനിടെ, ഹൃദയം ചെറുതായൊന്നു കുലുങ്ങി. ശരീരം ഒന്നു വിറച്ചു. ഇത്തിരി നേരം വഴി വക്കിലെ കലുങ്കിലിരുന്നു. അവിടെ നിന്ന് താഴെ റോഡിലേക്ക്. എനിക്കറിയാം, ഒരിക്കലുമൊരു പൂ കൊഴിയുന്നതുപോലെയാവില്ല അത്.  ജീവിതം അത്രമേല്‍ തളര്‍ത്താന്‍ ശ്രമിച്ച്, പരാജയത്തിലേക്ക് വലിച്ചെറിഞ്ഞ ഒരാള്‍ക്കും മരണത്തോട് അത്ര സ്നിഗ്ദമാവാന്‍ കഴിയില്ല. കടുത്ത രോഷവും പകയും കണ്ണുകളില്‍ നിറച്ചായിരിക്കും മുരളിയേട്ടന്‍ മരണത്തെ നേരിട്ടിരിക്കുക. തന്നെ തോല്‍പ്പിച്ച ജീവിതത്തോടുള്ള  കൊഞ്ഞനം കുത്തലായിരിക്കണം അവസാന സമയത്ത് ആ മുഖത്ത് തെളിഞ്ഞ പരിഹാസച്ചിരി.

മുരളിയേട്ടന്‍ മരിച്ചിട്ട് ഇപ്പോള്‍ രണ്ടു വര്‍ഷമായി. ഇത്ര വൈകി എന്തിനാണ് അദ്ദേഹത്തെ കുറിച്ചഴുതുന്നത് എന്നറിയില്ല. എന്തിനാണ് ആ മനുഷ്യന്‍ വീണ്ടും നിനവില്‍ നിറഞ്ഞതെന്നും. ഒരു പക്ഷേ, ഈ കാലമാവാം ഓര്‍മ്മയായി എഴുത്തുതുമ്പില്‍ വന്നത്. അദ്ദേഹം കൊണ്ടു നടന്നിരുന്ന പാര്‍ട്ടിയെക്കുറിച്ചുള്ള ആലോചനകളാവാം. പാര്‍ട്ടി കോണ്‍ഗ്രസ് നടക്കുന്നതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട്  പത്രത്തിലും ടി.വി ചാനലിലുമായെത്തുന്ന വാര്‍ത്തകളാവാം. കോഴിക്കോട് നഗരത്തിലൂടെ നടന്നു പോവുമ്പോള്‍ കണ്ണിലേക്കു കയറിവന്ന, മനോഹരമായി ഡിസൈന്‍ ചെയ്ത വലിയ ഫ്ലക്സ് ബോര്‍ഡുകളും പോസ്റ്ററുകളുമാവാം.  നഗരത്തിന്റെ പലയിടങ്ങളില്‍ കണ്ട, പാര്‍ട്ടിച്ചൂരുള്ള മനുഷ്യരാവാം. അതുപോലെ ഒരാളായിരുന്നു മുരളിയേട്ടനുമെന്ന തോന്നലാവാം. എന്തായാലും ഈ പോസ്റ്റ് ആ മനുഷ്യനെക്കുറിച്ചാണ്.


2

സംഭവ ബഹുലമായി ജീവിച്ചൊരാളുടെ ജീവിതം  ഇത്തിരി പാരഗ്രാഫില്‍  പൂരിപ്പിക്കുക എളുപ്പമല്ല. എഴുതാന്‍ തുടങ്ങിയാല്‍ അതെവിടെയും നില്‍ക്കില്ല. അതും അത്ര അടുപ്പമുള്ള, സ്നേഹമുള്ള ഒരാളെക്കുറിച്ച്. ഈ പോസ്റ്റിന്റെ അതിരിലും നില്‍ക്കാതെ പുറത്തേക്ക് പന്തലിക്കുന്ന ആ ജീവിതത്തെ ഇത്തിരി വാക്കു കൊണ്ട് അടയാളപ്പെടുത്തുക മാത്രമാണ് എന്റെ മുന്നിലുള്ള പോംവഴി.

ആരായിരുന്നു എനിക്ക് മുരളിയേട്ടനെന്ന ചോദ്യത്തിന് എളുപ്പ വഴിയില്‍ ഒരുത്തരമുണ്ട്. ഗുരു. രണ്ടു നിലക്കും ശരിയാണത്. സ്കൂള്‍ കാലത്ത് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ട്യൂഷന്‍ ക്ലാസുകളില്‍ ഞാനിരുന്നിട്ടുണ്ട്. പുസ്തകത്തിനു പുറത്തുള്ള ലോകമറിഞ്ഞ് അന്തം വിട്ടിട്ടുണ്ട്.  സ്കൂള്‍ കാലം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍, ലോകത്തെക്കുറിച്ചും ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചുമുള്ള  അന്തമില്ലാത്ത സന്ദേഹങ്ങളുമായി  ഞാനാ മനുഷ്യനെ ഏറെ ബുദ്ധിമുട്ടിച്ചിട്ടുണ്ട്.  ഒറ്റ വാക്കിലോ വാചകത്തിലോ ഉത്തരം പറയാനാവാത്ത ചോദ്യങ്ങളല്ലാത്തതിനാല്‍, 'ഇപ്പോള്‍ ഇതാണുത്തരം, പിന്നീടത് വേറെയാവാം' എന്ന മട്ടില്‍ എന്നെ അടക്കിയിട്ടുണ്ട്.

 പുതിയ പുസ്തകങ്ങളെക്കുറിച്ചും സംഭവങ്ങളെക്കുറിച്ചും തനിക്കറിയാവുന്നത് പറഞ്ഞു തരുമായിരുന്നു അന്നൊക്കെ. എന്നാല്‍,  പുതിയ വഴികളിലേക്ക് വളരുകയും കാമ്പസ് മറ്റനേകം സാധ്യതകള്‍ തുറന്നിടുകയും ചെയ്തതോടെ എനിക്കാ ഉത്തരങ്ങള്‍ മതിയാവാതായി.  ആ ഉത്തരങ്ങളില്‍ സംശയങ്ങളുണ്ടായി. തര്‍ക്കങ്ങളുണ്ടായി. പുതിയ കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ച് മുരളിയേട്ടനത്ര അറിവു പോരാ എന്നു തോന്നിത്തുടങ്ങി.  എല്ലാത്തിനുമിടയില്‍ രാഷ്ട്രീയമായ അഭിപ്രായ ഭിന്നത വന്നു.  അത്   പലപ്പോഴും സംഭാഷണങ്ങള്‍ അസാധ്യമാക്കി.

എന്നാല്‍, ഗുരു മാത്രമായിരുന്നില്ല മുരളിയേട്ടന്‍. അയല്‍വാസി. ചെറുപ്പം മുതല്‍ വലിയ ആകാശങ്ങളെക്കുറിച്ച്  സ്വപ്നങ്ങള്‍ നട്ടു പിടിപ്പിച്ചൊരാള്‍.  ഞങ്ങളുടെ കൂട്ടത്തിലെ എല്ലാ കുട്ടികളെയും മക്കളെ പോലെ ആ മനുഷ്യന്‍ സ്നേഹിച്ചിരുന്നു. അതിനാല്‍, എല്ലാ അഭിപ്രായ വ്യത്യസങ്ങള്‍ക്കപ്പുറവും മുരളിയേട്ടന്‍ ഞങ്ങളുടെ ജീവിതങ്ങളിലെല്ലാം നിറസാന്നിധ്യമായിരുന്നു. ഹോസ്റ്റലുകളില്‍നിന്ന് നാട്ടില്‍ വന്നടിയുന്ന കാലത്ത് വീടിനടുത്തുള്ള ആ ഓല മേഞ്ഞ ചെറിയ ട്യൂഷന്‍ സെന്റര്‍ തന്നെയായിരുന്നു പ്രധാന കേന്ദ്രം. പിന്നെപ്പിന്നെ, അഭിപ്രായ വ്യത്യാസങ്ങളുള്ള വിഷയങ്ങള്‍ ഞാന്‍ ഒഴിവാക്കാന്‍ തുടങ്ങി. അപ്പോഴും, സാഹിത്യവും കലയും സംഗീതവും സിനിമയുമെല്ലാമുണ്ടായിരുന്നു മുരളിയേട്ടനോടു പറയാന്‍. കേള്‍ക്കാന്‍.



3
തികഞ്ഞ രാഷ്ട്രീയ ജീവിയായിരുന്നു മുരളിയേട്ടന്‍. നന്നായി പഠിക്കുമായിരുന്നിട്ടും എവിടെയും എത്താന്‍ കഴിയാതിരുന്നത് അതു കൊണ്ടാവാം. കോളജ് പഠനകാലം മുതല്‍  സജീവ രാഷ്ട്രീയത്തിലുണ്ടായിരുന്നു. കൂട്ടത്തില്‍ എല്ലാവരും തീവ്ര മാര്‍ക്സിസ്റ്റ് ലൈനിലേക്ക് മാറുമ്പോഴും പ്രയോഗികതയെച്ചൊല്ലി തര്‍ക്കിച്ച്  പാര്‍ട്ടിയില്‍ത്തന്നെ ഉറച്ചുനിന്നു മുരളിയേട്ടന്‍.  ഒപ്പമുള്ളവര്‍ നക്സല്‍ പാളയങ്ങളിലേക്ക് നടന്നപ്പോള്‍ ഞങ്ങളുടെ നാട്ടിന്‍പുറത്തെ ചെറുപ്പക്കാരെ പാര്‍ട്ടിയില്‍ത്തന്നെ പിടിച്ചു നിര്‍ത്താന്‍ ശ്രമിച്ചു. അതിന്റെ പേരില്‍, ഉറ്റ സുഹൃത്തുക്കളില്‍ പലരും അകന്നു പോയിട്ടുണ്ടെന്ന് ഒരിക്കല്‍ പറഞ്ഞതോര്‍ക്കുന്നു.

വേണമെങ്കില്‍, പാര്‍ട്ടിയില്‍ ഉയരങ്ങളില്‍ എത്താമായിരുന്നു മുരളിയേട്ടന്. കൂടെയുള്ളവരില്‍ പലരും ഉയരങ്ങളിലേക്ക് പോയിട്ടും നേതൃസ്ഥാനങ്ങളില്‍നിന്ന് ഒഴിഞ്ഞു നില്‍ക്കുകയായിരുന്നു. ശാസ്ത്ര സാഹിത്യ പരിഷത്തിന്റെ ഏറ്റവും നല്ല കാലത്ത് അതില്‍ മുഴുകി  ജീവിച്ചു. പരിഷത്തിന്റെ ബാലവേദി ക്യാമ്പുകളില്‍ ഞങ്ങളില്‍ പലരെയും കൊണ്ടുപോയത് മുരളിയേട്ടനായിരുന്നു. നക്ഷത്ര നിരീക്ഷണത്തിലും പക്ഷി നിരീക്ഷണത്തിലുമൊക്കെ താല്‍പ്പര്യമുണ്ടായിരുന്നു.  പലയിടങ്ങളിലും ക്ലാസ് എടുത്തിരുന്നു.

നാട്ടില്‍ സജീവമായിരുന്നു. എല്ലാ പൊതു കാര്യങ്ങള്‍ക്കു മുന്നിലുണ്ടാവും.  ഞങ്ങളില്‍പ്പലരുടെയും ചെറുപ്പത്തിന്റെ  പ്രയോറിറ്റികള്‍  മാറ്റിക്കളഞ്ഞ ഗ്രാമീണ വായനശാലയുടെ മുഖ്യ പ്രവര്‍ത്തകനായിരുന്നു. സാധാരണ മനുഷ്യര്‍ക്കൊപ്പമായിരുന്നു സദാ. മുരളിയേട്ടന്റെ മുന്‍കൈയില്‍ ആരംഭിച്ച ചെറിയ ട്യൂഷന്‍ സെന്റര്‍ നാട്ടിലെ പൊതു  പരിപാടികളുടെയല്ലാം കേന്ദ്രമായിരുന്നു.

ഒരു കുത്തൊഴുക്കായിരുന്നു ആ ജീവിതമെന്ന് ഇപ്പോള്‍ തോന്നുന്നു. ഒരിടത്തും നിന്നിരുന്നില്ല ആ മനുഷ്യന്‍. എന്നും പരിപാടികള്‍. കൂടെ എപ്പോഴും ആളുകള്‍. ചെയ്തു തീര്‍ക്കാന്‍ അനേകം കാര്യങ്ങള്‍.  ഏത് കാര്യത്തിനും ആളുകള്‍ മുരളിയേട്ടനോട് അഭിപ്രായം ചോദിച്ചു.

വീട്ടില്‍ അമ്മ മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. അച്ഛന്‍ നേരത്തെ മരിച്ചു. കല്യാണം കഴിക്കണമെന്ന് എല്ലാവരും നിര്‍ബന്ധിച്ചിരുന്നെങ്കിലും അങ്ങനെയൊന്ന് ഉണ്ടായില്ല.  പണ്ടെന്തോ പ്രണയമൊക്കെ ഉണ്ടായിരുന്നെന്ന് കേട്ടിട്ടുണ്ട്. എന്നാല്‍, അതിനെക്കുറിച്ചൊന്നും ഒരിക്കലും പറഞ്ഞിട്ടില്ല.





മാറ്റമില്ലാത്തത് മാറ്റത്തിനു മാത്രമാണെന്ന മാര്‍ക്സിയന്‍ ഉദ്ധരണി പലവട്ടം ആവര്‍ത്തിക്കാറുണ്ടെങ്കിലും നാടു മാറുന്നത്  മുരളിയേട്ടന്‍ കാര്യമായി കണ്ടിരുന്നില്ല എന്നു തോന്നുന്നു. ട്യൂഷന്‍ സെന്ററും പ്രാദേശിക പാര്‍ട്ടി പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളും മറ്റുമായി തിരക്കുകളില്‍ സദാ ഒഴുകിയിരുന്നതിനാല്‍ ഒരു പക്ഷേ, അദ്ദേഹമതൊന്നും ശ്രദ്ധിച്ചു കാണില്ല.  ഉദാരവല്‍കരണത്തിന്റെ കുടം പൊട്ടിച്ച്  മാറ്റങ്ങള്‍ നാട്ടിന്‍പുറങ്ങളെ പോലും തലകീഴായി മറിക്കുമ്പോഴും  മുരളിയേട്ടന്‍ അവയെല്ലാം സാമ്രാജ്യത്വ ഗൂഢാലോചന മാത്രമായി കരുതി. ചുറ്റുമുള്ളവര്‍ പോലും മാറ്റങ്ങളുടെ ആ കുത്തൊഴുക്കില്‍ അടിമുടി മാറുന്നത് തിരിച്ചറിഞ്ഞതേയില്ല.

എന്നാല്‍, മുരളിയേട്ടനെ കാത്തുനില്‍ക്കാന്‍ നേരമേയുണ്ടായിരുന്നില്ല മാറ്റത്തിന്.  അവിടെയുള്ള മനുഷ്യര്‍ക്കും. എല്ലാവരും റിയല്‍ എസ്റ്റേറ്റ് ബ്രോക്കര്‍മാരായിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു. ചെറിയ സഹായങ്ങള്‍ പോലും കമീഷന്‍ അടിസ്ഥാനത്തിലായി. ആഡംബര വസ്തുക്കളെന്നു കരുതിയവയൊക്കെ സാധാരണമായി. കൈക്കൂലി വാങ്ങാത്തവരൊക്കെ അപഹസിക്കപ്പെട്ടു. ഒരു പാട് കാശുണ്ടായിരിക്കുക, അത് ചെലവഴിക്കുക,  ഉള്ളതിലും ഒരുപാട് പുറത്തു കാണിക്കുക എന്നിങ്ങനെ പലതരം ശീലങ്ങള്‍.

അതിലപ്പുറമായിരുന്നു, മനുഷ്യരുടെ മാറ്റങ്ങള്‍. പ്രകാശ ഗോപുരങ്ങളായി നിന്ന  പലരും തമോഗര്‍ത്തങ്ങളായി തനിനിറമാടി.  ആദര്‍ശത്തിന്റെ പന്തമായി കത്തിജ്വലിച്ചവര്‍ പലരും അധികാരത്തിന്റെയും പണത്തിന്റെയും അപ്പക്കഷണങ്ങള്‍ക്കായി മുട്ടിലിഴഞ്ഞു. ഏതു നുണയും ഒരുളുപ്പുമില്ലാതെ ആവര്‍ത്തിക്കാന്‍ മടിയില്ലാത്തവരായി. ജീര്‍ണത കൊടിയടയാളമായി. മാറ്റങ്ങള്‍  രാഷ്ട്രീയ പ്രവര്‍ത്തനത്തിലുമുണ്ടായി.


5
മുരളിയേട്ടന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട രണ്ട് ഇഷ്ടങ്ങള്‍  നേര്‍ക്കുനേര്‍ തിരിഞ്ഞു ഏറ്റുമുട്ടിയത് ഈ കാലത്തായിരുന്നു. എം.എന്‍ വിജയന്‍ മാഷും പരിഷത്തും.  ജനകീയാസൂത്രണത്തെക്കുറിച്ചും സാക്ഷരതാ പ്രവര്‍ത്തനം അടക്കമുള്ളവയെക്കുറിച്ചും മാഷ് തുടങ്ങിവെച്ച ചര്‍ച്ചകളുടെ കൊടുങ്കാറ്റില്‍ ആടിയുലഞ്ഞവരില്‍ ഒരാള്‍ മുരളിയേട്ടനായിരുന്നു. രണ്ടും പ്രിയപ്പെട്ടതാണ്. ഒന്നിനെയും ഒഴിവാക്കാന്‍ വയ്യ.  എന്നിട്ടും അനേകം കടലിളക്കങ്ങള്‍ക്കൊടുവില്‍, നിരവധി തര്‍ക്കങ്ങള്‍ക്കും വാദപ്രതിവാദങ്ങള്‍ക്കും ശേഷം മുരളിയേട്ടന്‍ ഒരു വഴിയിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു. വിജയന്‍ മാഷുടെ വഴി.

എന്നാല്‍, മാഷുടെ കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്ന പലരെക്കുറിച്ചും അത്ര നല്ല അഭിപ്രായമായിരുന്നില്ല മുരളിയേട്ടന്. അതുപോലെ, പരിഷത്ത് മുഴുവന്‍ ചീത്തയാണെന്ന അഭിപ്രായവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. എന്നാല്‍, വിദേശ ഫണ്ടിങ്, സോഷ്യല്‍ ഫോറം, സ്വത്വ രാഷ്ട്രീയം, നവ കൊളോണിയലിസത്തോടുള്ള നിലപാട് എന്നിങ്ങനെ പല വിഷയങ്ങളിലും മുരളിയേട്ടന്‍ മാഷെ അംഗീകരിച്ചു. പലതും തുറന്നു പറയാന്‍ തുടങ്ങി.
പാര്‍ട്ടി പ്രദേശിക നേതൃത്വ നിരയിലുണ്ടായിരുന്നവരില്‍ പലരും മുരളിയേട്ടന്‍െ ശിഷ്യരോ അടുപ്പക്കാരോ ആയിരുന്നു. എന്നാല്‍, നിര്‍ണായകമായ ആ സന്ധിയില്‍ ഏത് പക്ഷത്തുനില്‍ക്കുന്നുവെന്ന് മുരളിയേട്ടന്‍ വ്യക്തമാക്കിയതോടെ പുരപ്പുറത്തു ചായുന്ന മരത്തെക്കുറിച്ച ഉപമയിലേക്ക് ആ മനുഷ്യനും കണ്ണി ചേര്‍ക്കപ്പെട്ടു.



6

പഠനവും അതു കഴിഞ്ഞെത്തിയ ജോലിയും ചേര്‍ന്ന് പല നഗരങ്ങളിലേക്ക് പറിച്ചു നട്ടതിനാല്‍  വല്ലപ്പോഴും മാത്രമായിരുന്നു  നാട്ടിലേക്കുള്ള യാത്രകള്‍. അന്നേരമൊക്കെ മുരളിയേട്ടനെ കണ്ടു. പാര്‍ട്ടിയോട് പണ്ടേ എനിക്കു വിയോജിപ്പുണ്ടായിരുന്നു.  പുതിയ പുസ്തകങ്ങളും സിദ്ധാന്തങ്ങളും  കയറിയിറങ്ങുന്ന മനസ്സില്‍ അപ്പപ്പോള്‍ തോന്നിയ ശരികള്‍ വെച്ച് ഞാനദ്ദേഹത്തോട് കഠിനമായി തര്‍ക്കിച്ചു. സ്നേഹം ഉള്ളില്‍ വെച്ചുതന്നെ ഭിന്നിച്ചു. ഇത്ര ആത്മാര്‍ത്ഥമായി  ജീവിതം നല്‍കാന്‍ മാത്രം  വലുതല്ല പാര്‍ട്ടിയെന്നും സ്വന്തം ജീവിതം നോക്കേണ്ട നാള്‍ വരുമെന്നൊക്കെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു.  എല്ലാത്തിനും ഉരുളക്കുപ്പേരി പോലെ മറുപടിയുണ്ടായിരുന്നു  മനുഷ്യന്. ഒരു പാട് തര്‍ക്കങ്ങളിലൂടെ കടന്നു വന്ന മുരളിയേട്ടനോട്  ചെറുപ്പം കൊണ്ടു മാത്രം ജയിക്കാന്‍ ആവുമായിരുന്നില്ല എനിക്ക്.

പ്രത്യയശാസ്ത്ര ഭിന്നതയെന്ന് തുടക്കത്തിലും  വിഭാഗീയത എന്ന് പിന്നീടും പറഞ്ഞുപോന്ന ചേരിതിരിഞ്ഞുള്ള പോരാട്ടങ്ങള്‍ കൊടുമ്പിരി കൊള്ളുന്ന നാളുകളിലാണ് മുരളിയേട്ടന്‍ പാര്‍ട്ടിയില്‍നിന്ന് പുറത്തായ വിവരമറിഞ്ഞത്. വിളിച്ചപ്പോള്‍ കുറേ നേരം സംസാരിച്ചു.  കടുത്ത നിരാശയായിരുന്നു.   ജീവിതത്തെ താങ്ങി നിര്‍ത്തിയ അച്ചു തണ്ടായിരുന്നു പാര്‍ട്ടി. അതില്‍നിന്നു തെറിച്ചു പോന്നതോടെ ജീവിതമാകെ മാറി.  ഒപ്പമുണ്ടായിരുന്നവരൊക്കെ വഴിമാറി നടന്നു. പിന്നീട് പാരലല്‍കോളജ് എന്നു ബോര്‍ഡ് വെച്ച, പഴയ ട്യൂഷന്‍ സെന്ററിലെ അധ്യാപകരില്‍ ചിലരൊക്കെ വഴി പിരിഞ്ഞു.

അത് കഴിഞ്ഞ് പല തവണ  മുരളിയേട്ടനെ കണ്ടു. മുള്‍മുനകളില്‍ നടക്കുന്നൊരാളുടെ വേവലാതിയുണ്ടായിരുന്നു അന്നേരമൊക്കെ ആ ശരീരഭാഷയില്‍.  നീരാവി നിറഞ്ഞൊരു പ്രഷര്‍ കുക്കര്‍ ചൂളമിടുന്നതുപോലെ വിങ്ങി മുറിഞ്ഞു, പലപ്പോഴും സംസാരം. പാര്‍ട്ടിയില്‍നിന്ന് പുറത്താക്കി എന്നതു മാത്രമായിരുന്നില്ല അതിനു കാരണം. ജീവിതത്തെ താങ്ങി നിര്‍ത്തിയ ചില വിശ്വാസങ്ങള്‍. ചില ദിനചര്യകള്‍.  വിശ്വസിച്ച ചില മനുഷ്യര്‍. അതു കൂടിയാണ് മുറിഞ്ഞു പോയത്. ചാരി നിന്ന മരമാണ് പൊടുന്നനെ ഇല്ലാതായത്.  പ്രത്യയശാസ്ത്ര പ്രശ്നങ്ങളേക്കാള്‍  അതായിരുന്നു മുരളിയേട്ടനെ കൊളുത്തി വലിച്ചത്.

പാര്‍ട്ടിയില്‍നിന്നു പുറത്തുപോയ മറ്റു പലരും സമാന്തര വഴികളില്‍നിന്ന് പോരാട്ടം തുടരുന്നുണ്ടായിരുന്നു. എന്നാല്‍, മുരളിയേട്ടന്‍ അതിലൊന്നും ചെന്നു തല വെച്ചില്ല.  ആ കൂട്ടായ്മയിലുള്ള പലരെയും കുറിച്ച് മതിപ്പുണ്ടായിരുന്നില്ല അദ്ദേഹത്തിന്. ' ഇപ്പോള്‍ തുടങ്ങിയതൊന്നുമല്ല ജീര്‍ണത. പണ്ടേ ഉണ്ടായിരുന്നു. അന്നൊക്കെ  ഇതിനെല്ലാം കുട പിടിച്ചവര്‍ ഇപ്പോള്‍ കമ്യൂണിസ്റ്റ് ധാര്‍മികത എന്നു പറഞ്ഞു നടക്കുന്നത് അംഗീകരിക്കാനാവില്ല. താല്‍ക്കാലിക പോരാട്ടം മതി അവര്‍ക്ക്. പാര്‍ട്ടിയെ തകര്‍ക്കാനുള്ള അത്തരം പരിപാടികള്‍ക്ക് ഞാനില്ല'^ മണിക്കൂറുകള്‍ നീണ്ടൊരു സംസാരത്തിനിടെ ഒരിക്കല്‍  മുരളിയേട്ടന്‍ പറഞ്ഞു.

അതിനോടു കൂട്ടിച്ചേര്‍ക്കാന്‍ എനിക്ക് മറ്റൊന്നുണ്ടായിരുന്നു. മുരളിയേട്ടനു വേണ്ടി മാത്രമുണ്ടായൊരു ലോജിക്.

'ജീര്‍ണത പാര്‍ട്ടിയില്‍ മാത്രമാണോ?  എല്ലാ ഇടത്തുമില്ലേ അത്?  ആദര്‍ശത്തിന് ജീവിക്കാനാവുന്ന കാലമാണോ ഇത്? നല്ല കള്ളന്‍മാര്‍ക്കു മാത്രം ജീവിക്കാനാവുന്ന സാമൂഹികാവസ്ഥയില്‍ പാര്‍ട്ടി മാത്രം നല്ലവരുടെ ആദര്‍ശ സങ്കേതമാവണമെന്ന് ശഠിക്കുന്നതില്‍ എന്താണ് കാര്യം ?  നുണയാണെന്ന് നൂറുശതമാനം ഉറപ്പുള്ള കാര്യങ്ങള്‍ സത്യമെന്ന് പറഞ്ഞ് മാര്‍ക്കറ്റ് ചെയ്യുക, നുണയെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞു കൊണ്ടുതന്നെ എല്ലാവരുമത് സത്യമാണന്ന മട്ടില്‍   സ്വീകരിക്കുക. അങ്ങനെയൊരു കാലത്ത് പാര്‍ട്ടിയും അതു പോലെ തന്നെയാവും. അത് അംഗീകരിക്കുന്നതിന് പകരം അറുപതുകളും എഴുപതുകളും അതേ പടി ഇന്നും വേണമെന്ന് ശഠിക്കുന്നത് മണ്ടത്തമാണ്'

കൃത്യമായി ഇതുപോലാവില്ല വാചകങ്ങള്‍. എന്നാല്‍, കാര്യം ഇതു തന്നെയാണ്. മുരളിയേട്ടന്റെ പ്രായോഗിക ചിന്തകളെ ഉണര്‍ത്തുക, ഈ അവസ്ഥയില്‍നിന്ന് മാറ്റുക ഇതൊക്കെയായിരുന്നു  ആ പറച്ചിലിന്റെ ലക്ഷ്യം. എന്നാല്‍, സംഭവിച്ചതു മറ്റൊന്നായിരുന്നു. ഒന്നും പറയാതെ, തലയ്ക്ക് അടി കിട്ടിയതു പോലെ എന്നെ നോക്കി മുരളിയേട്ടന്‍ ഒന്നും മിണ്ടാതെ നടന്നു. പല തവണ അടുത്തു ചെന്നിട്ടും തിരിച്ചു വിളിച്ചിട്ടും ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.

അതൊരു വല്ലാത്ത അവസ്ഥയായിരുന്നു. സങ്കടം എന്റെ നാവിനെ കെട്ടിയിട്ടു.   പറയേണ്ട വാക്കുകള്‍ കെട്ടിക്കിടന്നു നാവു കഴച്ചു. ഒന്നിനും നില്‍ക്കാതെ ഞാന്‍ തിരിച്ചു പോന്നു.



7

മാസങ്ങളുടെ ഇടവേളയില്‍ വീണ്ടും ചെന്നപ്പോള്‍ മുരളിയേട്ടനെ കണ്ടു. പഴയ ട്യൂഷന്‍ സെന്ററില്‍ വെച്ച്. അവിടെ  ബാല ചിത്ര രചനാ മല്‍സരം നടക്കുകയായിരുന്നു. നിര്‍ജീവമായി കിടന്ന ട്യൂഷന്‍ സെന്റര്‍ വീണ്ടും സജീവമായതു പോലെ തോന്നി. എന്നെ കണ്ടപ്പോള്‍ നിറഞ്ഞു ചിരിച്ച് മുരളിയേട്ടന്‍ വന്നു.

'നീ പറഞ്ഞതു പോലെ, ഇങ്ങനെ ഇരുന്നിട്ടു കാര്യമില്ല. ഞാനിവിടെ പല പരിപാടികളും തുടങ്ങി. ഇപ്പോള്‍ മറ്റൊന്നിനും നേരമില്ല. മറ്റൊന്നും ആലോചിക്കുന്നുമില്ല. പത്തിരുപത് കുട്ടികള്‍ എല്ലാ ഞായറാഴ്ചയും വരും. ചിത്രം വര, പുസ്തക വായന, എഴുത്തു മല്‍സരം.  എന്നെ കാണുമ്പോള്‍ മനസ്സിലാവുന്നില്ലേ, മാറ്റം?'

ചിരി വന്നു. ഏറെ നേരം അവിടെയിരുന്നു. കുട്ടികളുടെ കൂടെ കൂടി. മുരളിയേട്ടന്‍ പഴയതു പോലെ ഒരു പാട് കാര്യങ്ങള്‍ സംസാരിച്ചു.

എന്നാല്‍, പിന്നീടുള്ള വരവില്‍ കാര്യങ്ങള്‍ വീണ്ടും വഷളായതു പോലെ തോന്നി. ട്യൂഷന്‍ സെന്ററിനു ആരോ തീയിട്ടു. പകരമൊന്നു കെട്ടിപ്പടുക്കുന്നതിനിടെ കുട്ടികളൊക്കെ പതുക്കെ പിന്‍മാറി. സഹായിക്കാന്‍ ആരുമില്ലാതെ മുരളിയേട്ടന്‍ പെട്ടുപോവുന്നതു പോലെ തോന്നി. അതു കഴിഞ്ഞാണ് കൂട്ടുകൃഷിയില്‍ സജീവമായത്.  ലൈബ്രറി പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളിലേക്ക് ആളെ കൂട്ടിയത്. എതിര്‍പ്പു നേരിടേണ്ടി വന്നുവെങ്കിലും  തളരാത്ത ഒരു പോരാളിയെപ്പോലെ മുരളിയേട്ടന്‍ പിടിച്ചു നിന്നു.  പിന്നീട് രണ്ടു മൂന്നു തവണ മാത്രമേ കണ്ടിട്ടുള്ളൂ. പതിയെപ്പതിയെ, വിഷാദരോഗത്തിലേക്ക് ഉള്‍വലിയുകയാണോ എന്നു തോന്നി.  ഒന്നും ചെയ്യാനുണ്ടായിരുന്നില്ല. അതിനാല്‍, കാര്യമായി സംസാരിക്കാനൊന്നും പോയില്ല.


8

മുരളിയേട്ടന്‍ ഇപ്പോഴില്ല. എന്നാല്‍, പാര്‍ട്ടി ഇപ്പോഴുമുണ്ട്. പാര്‍ട്ടി കോണ്‍ഗ്രസ് നടക്കുന്നു. അതില്‍ ജീര്‍ണത വീണ്ടും വിഷയമാവുന്നതായി മാധ്യമ റിപ്പോര്‍ട്ടുകള്‍. സംഘടനാ റിപ്പോര്‍ട്ടുകള്‍ ചോര്‍ത്തിയെന്ന് അവകാശപ്പെടുന്ന മാധ്യമങ്ങള്‍ അതിലുമേറെ പ്രശ്നങ്ങളും റിപ്പോര്‍ട്ട് ചെയ്യുന്നു. പാര്‍ട്ടി സ്ഥിതി സുഭദ്രമെന്നും മറ്റെല്ലാം മാധ്യമ പ്രചാരണങ്ങള്‍ മാത്രമാണെന്നും നേതാക്കള്‍ ആണയിടുന്നു. ചാനലുകളിലും പത്രങ്ങളിലും പതിവു കലാ പരിപാടികള്‍ അരങ്ങുതകര്‍ക്കുന്നു.

അതാടൊപ്പം മറ്റുചില വാര്‍ത്തകള്‍ കൂടി കാണുന്നു. ജീര്‍ണത ആരോപിച്ച് പാര്‍ട്ടി വിട്ടുപോവുകയോ സമാന്തര പ്രവര്‍ത്തനം നടത്തുകയോ ചെയ്യുന്ന പലരും അതുപേക്ഷിക്കുന്നു. ചിലരൊക്കെ പാര്‍ട്ടി നേതൃത്വവുമായി സമരസപ്പെടുന്നു. ചിലയിടങ്ങളില്‍ വിമത ഗ്രൂപ്പുകള്‍ തമ്മില്‍ത്തല്ലിപ്പിരിയുന്നു.

എല്ലാ കാഴ്ചകള്‍ക്കും കേള്‍വികള്‍ക്കും ഇടയില്‍ മുരളിയേട്ടനെ ഓര്‍മ്മ വരുന്നു. അത്തരം അനേകം മനുഷ്യരുടെ മുഖങ്ങള്‍ ചലച്ചിത്രത്തിലെന്നോണം തെളിയുന്നു.  ഉത്തരമില്ലാത്ത അനേകം ചോദ്യങ്ങള്‍ കൊണ്ട് കുഴഞ്ഞു പോവുന്നു. ചരിത്രം പല തരത്തില്‍ ആവര്‍ത്തിക്കും സഖാവേ, എന്ന് ആരോ ചെവിക്കരികില്‍നിന്നു പറയുന്നു.

Sunday, April 1, 2012

മഞ്ഞ വെയിലിന്റെ ആ വീട്, ഇനിയൊരു റോഡ്


പതിവു യാത്രക്കിടെ കണ്ടുകണ്ട് ഇഷ്ടപ്പെട്ടുപോയ 
ഒരു വീടിനെക്കുറിച്ച്. ദേശീയ പാതാ വികസനത്തിനായി 
അത് ഇല്ലാതായതിനെ കുറിച്ച്. പാതയില്‍ ഓടാനിരിക്കുന്ന ജീവിതങ്ങളെക്കുറിച്ച്




ഓഫീസിലേക്കും തിരിച്ചുമുള്ള പതിവു യാത്രയില്‍ എന്നും കണ്ണുടക്കാറുണ്ട് ആ വീട്ടില്‍. ദേശീയ പാതയുടെ വക്കില്‍ വലിയ അനേകം കെട്ടിടങ്ങളുടെയും കൂറ്റന്‍ വീടുകളുടെയും  നടുക്കായി. ഒരു കെട്ടിടത്തിനും അപഹരിക്കാനാവാത്തത്ര മനോഹരമായ കാഴ്ചയായി.
മറ്റുള്ളവയുമായി താരതമ്യപ്പെടുത്തുമ്പോള്‍ തീരെ ചെറുതാണത്.  പഴയ മട്ടില്‍ ഓടിട്ട ഇരു നില വീട്.

വലിയ മര വാതില്‍.  പല നിറക്കണ്ണാടിയണിഞ്ഞ പഴയ മരജാലകങ്ങള്‍. കാലപ്പഴക്കം മൂലം മങ്ങിയെങ്കിലും  സമൃദ്ധമായ  ഭൂതകാലം അടയാളപ്പെടുത്തുന്ന ഇളം മഞ്ഞ ചുവരുകള്‍. വീടിനു ചുറ്റും മരങ്ങളാണ്. അതിനിടയില്‍ വൃത്തിയായും, ശ്രദ്ധയോടെയും പരിപാലിക്കുന്നുവെന്ന് ആര്‍ക്കും ഉറപ്പിക്കാനാവുന്ന പൂമരങ്ങള്‍, ബഹുവര്‍ണ പൂക്കള്‍ ചൂടുന്ന പല  ചെടികള്‍. ചെറിയ മതിലിന്റെ ഇരു വശത്തുമായി വലിയ മഞ്ഞ കോളാമ്പിപ്പൂക്കള്‍. ഒരറ്റത്ത് കാലമേറെ കണ്ട വലിയ ചെമ്പക മരം. അതിന്റെ പൗരാണികമായ ഇലത്തഴപ്പില്‍,  പക്ഷികള്‍.

ഇതിലുമേറെ പറയാനുണ്ട്, ആ വീടിനെക്കുറിച്ച്. വണ്ടിയിലിരിക്കുമ്പോള്‍ മാത്രം കണ്ട, കാണാറുള്ള ഒരു വീടിനെക്കുറിച്ച് ഇത്രയും ഓര്‍മ്മിക്കാന്‍ കഴിയുന്നതെങ്ങിനെയാണെന്ന് ഇപ്പോള്‍ മാത്രമാണ് ബോധ്യമാവുന്നത്. ഒരു കാരണവുമില്ലാതെ  ഞാനാ വീടിനെ മനസ്സില്‍ അത്രമേല്‍ സ്നേഹിച്ചിരുന്നു എന്നുമിപ്പോള്‍ തിരിച്ചറിയാനാവുന്നു.

നഗരത്തിലേക്കുള്ള  പതിവു യാത്രകള്‍ ആരംഭിച്ച കാലം മുതല്‍  ഞാനീ വീടിനെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നു. ഏതോ സ്വപ്നത്തില്‍ കണ്ടു മറന്നതു പോലൊരിടം.  അതിന്റെ നിറം, പൂക്കള്‍, ചെമ്പക മരം, കോളാമ്പിപ്പൂക്കള്‍.  ഇതെല്ലാം ചേരുന്ന ആ അന്തരീക്ഷം.  അതാവാം ഇഷ്ടപ്പെട്ടൊരു പാട്ടു പോലെ ആ മഞ്ഞ വീട് സന്തോഷങ്ങളുടെ ഭാഗമായത്.



                                                                           3
ഋതുഭേദങ്ങളില്‍ ആ വീടിന് ഭിന്ന ഭാവമാണ്.  മഴ പെയ്യുന്ന ചില വൈകുന്നേരങ്ങളില്‍, കുളിച്ചു തോര്‍ത്താന്‍ ഒരുങ്ങിനില്‍ക്കുന്നതുപോലെ തോന്നും, വീട്.  മഴയുടെ ഇരുണ്ട ചെതുമ്പലുകള്‍ ചുവരുകളില്‍ പച്ചച്ച ചിത്രം വരഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവും.  വേനല്‍ക്കാലത്ത് അത് വെട്ടിത്തിളങ്ങും. ഇല  കൊഴിഞ്ഞ്, പൂക്കളും ചെടികളും വാടി നില്‍ക്കുമ്പോള്‍ പോലും സുന്ദരം.  വൈകുന്നേരത്തെ മഞ്ഞ വെയിലില്‍  ആ വീട് ഒരു ഇംപ്രഷനിസ്റ്റ് പെയിന്‍റിങ്. മരങ്ങളുടെ നിഴലും മഞ്ഞപ്പൂക്കളില്‍ സൂര്യന്‍ നടത്തുന്ന ചിത്രപ്പണിയും ചേര്‍ന്ന്  അതൊരു സ്വപ്നം പോലെ ചേതോഹരമാവും. തണുപ്പുകാലത്ത് അതിരാവിലെയുള്ള ചില യാത്രകളില്‍, മഞ്ഞിന്റെ മറയിട്ട്, ഉറങ്ങിക്കിടക്കുന്ന ആ വീട് കാണാം.

ആ വീട്ടിലെ താമസക്കാരെ കുറിച്ച് പറയാന്‍ കാര്യമായൊന്നും എനിക്കറിയില്ല. ഇത്ര നാളുകള്‍ക്കിടയില്‍ വല്ലപ്പോഴും മാത്രമേ  ആളനക്കം കണ്ടിട്ടുള്ളൂ. സാരിയുടുത്ത ഒരു മുത്തശ്ശി വരാന്തയിലെ കസേരയിലിരുന്ന് പുറത്തേക്കു നോക്കുന്നത് പലപ്പോഴും കാണാം.  ചില കാലങ്ങളില്‍ രണ്ടു മൂന്ന് ചെറിയ കുട്ടികള്‍ മുറ്റത്ത് കളിക്കുന്നുണ്ടാവും. രണ്ടു മൂന്നു തവണ വലിയൊരു കാര്‍ മുറ്റത്ത് നിര്‍ത്തിയതും ചിലര്‍ ആ വരാന്തയിലിരുന്ന് സംസാരിക്കുന്നതും കണ്ടിട്ടുണ്ട്. അതിരാവിലെയുള്ള യാത്രകളില്‍ മുറ്റമടിക്കുന്ന ഒരു മെലിഞ്ഞുണങ്ങിയ സ്ത്രീയെ കാണാറുണ്ട്.





ആ വീടിനെക്കുറിച്ച് വെറുതെ ചില നിഗമനത്തിലത്തൊറുണ്ട്  ഞാന്‍.  ആ വീട്ടിലുള്ളവരെ കുറിച്ച്. ആരാണ് അവിടത്തെ താമസക്കാര്‍? എന്തായിരിക്കും, അവരുടെ അവസ്ഥ?

മക്കളെല്ലാം വിദേശത്തോ, മറ്റിടങ്ങളിലോ കഴിയുന്ന ഒരു മുത്തശ്ശിയാണ് അവിടത്തെ താമസക്കാരിയെന്നാണ് ഒരു വിലയിരുത്തല്‍.  വല്ലപ്പോഴും കാണുന്ന ആ കൊച്ചു കുട്ടികള്‍ അവരുടെ പേരക്കുട്ടികളാവും. മുറ്റമടിക്കുന്ന സ്ത്രീ  വേലക്കാരിയും.  

സന്തോഷകരമായ ഒരു ഭൂതകാലമുണ്ടായിരുന്നു ആ മുത്തശ്ശിക്കെന്ന് ആലോചിക്കാനാണ് എനിക്കിഷ്ടം. ആ വീട് കാണുമ്പോള്‍ അങ്ങിനെയേ തോന്നൂ.  ഓര്‍മ്മകളെക്കൊണ്ട് ഏകാന്തത മുറിച്ചു കളയുന്ന ആ വീടു പോലെ തന്നെയാവും അവരുമെന്ന്  വെറുതെ തോന്നുന്നു.

യാത്രക്കിടെ, എന്നെങ്കിലും അവിടെയിറങ്ങി ആ വീട് അടുത്തുനിന്നൊന്ന് കാണണമെന്ന് തോന്നാറുണ്ട്. എന്നാല്‍, ഒരിക്കലും അതിന് കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല. തിരക്കു തിന്നുന്ന നമ്മുടെയൊക്കെ ജീവിതത്തില്‍ അത്തരം കാര്യങ്ങള്‍ അത്ര എളുപ്പമല്ലാത്തതാവും കാരണം. അല്ലെങ്കില്‍, എന്നും അതവിടെ തന്നെ ഉണ്ടാവുമെന്ന തോന്നലാവും. അതുമല്ലെങ്കില്‍, നിരന്തര  ആലോചനകളാല്‍ അറിയാതെ ഞാനും ആ വീടിന്റെ  ഭാഗമായിട്ടുണ്ട് എന്ന തോന്നലാവും. അറിയില്ല.



5
സ്വന്തം വീടിനെക്കുറിച്ച് ഒരു പാട് സ്വപ്നങ്ങളൊന്നും പണ്ടേയില്ല. ബാല്യ, കൗമാര,യൗവനങ്ങള്‍  ചെലവിട്ട, ഇപ്പോഴില്ലാത്ത നാട്ടുമ്പുറത്തെ ആ വീടു തന്നെയാണ് വീടെന്ന വാക്കിന്റെ ഏറ്റവുമ ശരിയായ അര്‍ഥത്തില്‍ എന്നും മനസ്സിലുള്ളത്. അതു കഴിഞ്ഞു താമസിച്ച ഇടങ്ങളെല്ലാം വെറും ലോഡ്ജ മുറിയായേ തോന്നിയിട്ടുള്ളൂ. രേഖകള്‍ പ്രകാരം സ്വന്തമെങ്കിലും ആ വീടുകള്‍ക്കൊന്നും വീട് എന്ന ആ അനുഭവം സൃഷ്ടിക്കാന്‍ കഴിയാത്തതു കൊണ്ടാവും. പുറത്തിറങ്ങാത്ത ഇടവേളകളില്‍ ചെന്നിരിക്കാനും ഉറങ്ങാനും ഭക്ഷണം കഴിക്കാനും മറ്റുമുള്ള ഇടം എന്നതിലപ്പുറം ആ വീടുകളുടെ ചുറ്റുപാടുകളൊന്നും മനസ്സില്‍  പതിഞ്ഞിട്ടേയില്ല എന്നുറപ്പിച്ചു പറയാം.

എങ്കിലും  പഴയ വീടിന്റെ ഓര്‍മ്മയില്‍, മനസ്സില്‍ കൊണ്ടു നടക്കുന്ന മനോഹരമായ ആ സ്വപ്നത്തിന് ഈ വീടിന്റെ ഛായയുണ്ടായിരുന്നുവെന്ന് ഇപ്പോള്‍ തോന്നുന്നു. എന്നെങ്കിലും ഇതു പോലൊരു വീടുണ്ടാക്കണമെന്ന ആഗ്രഹം. അധികമൊന്നും പുറത്തു പോവാതെ, തിരക്കുകളൊഴിഞ്ഞ്   ഒരു കാലം വരുമെങ്കില്‍ അന്നത്തേക്കു മാറ്റിവെക്കാവുന്ന സ്വപ്നം.
തിരക്കിനു ചേര്‍ന്നതല്ല അത്തരമൊരു വീട്. മരങ്ങളെയും ചെടികളെയും കണ്ണില്‍ നിറക്കാന്‍, പൂക്കളെയും പക്ഷികളെയും ശ്രദ്ധിക്കാന്‍, പുറത്തിറങ്ങി നടക്കാന്‍ ഒരു പാട് സമയം കിട്ടുന്ന ആ വീട് ഒരു പക്ഷേ, വെറും സ്വപ്നം മാത്രമായി ശേഷിക്കുമായിരിക്കും. എങ്കിലും, ആ സ്വപ്നത്തിന് വല്ലാത്തൊരു ചാരുതയുണ്ട്.



6
പനിച്ചു കിടന്ന കുറച്ചു ദിവസങ്ങള്‍ക്കുശേഷം വീണ്ടും നെട്ടോട്ടം തുടങ്ങിയ കഴിഞ്ഞ ദിവസങ്ങളിലൊന്നിലാണ് അതു ശ്രദ്ധിച്ചത്.  അവിടെ ആ വീടില്ല!
അതിപ്പോള്‍ വലിയ മൈതാനം പോലൊരു തുറസ്സ്. മരങ്ങളില്ല. പൂക്കളില്ല. മഞ്ഞച്ചുവരുകളും മരവാതിലുകളും വര്‍ണജാലകങ്ങളുമില്ല. ആ വീടില്ല!
അതു മാത്രമല്ല, അതിനപ്പുറത്തെ ചെറുതും വലുതുമായ മറ്റനേകം കെട്ടിടങ്ങളും കാണാനില്ല. അവിടെയെല്ലാം  ഉഴുതുമറിച്ചിട്ട മണ്ണ് മാത്രം.

നരച്ച തവിട്ടു നിറത്തിലുള്ള മണ്ണിലൂടെ ഒരു വലിയ മണ്ണുമാന്തിയന്ത്രം കിതച്ചു കിതച്ച് അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും പായുന്നു. നിലമുറപ്പിക്കുന്ന മറ്റൊരു യന്ത്രം മണ്‍കട്ടകളെല്ലാം തട്ടിയുടച്ച് വലിയൊരു റോഡായി ആ ഇടത്തെ മാറ്റിയെടുക്കുന്നു. കുറേ ജോലിക്കാര്‍ തലങ്ങും വിലങ്ങും നടക്കുന്നു.

7
ദേശീയ പാത വീതി കൂട്ടുകയാണ്. കുറേ നാളായി അവിടവിടെ വീടുകളും കെട്ടിടങ്ങളും മറ്റും പൊളിക്കുന്നുണ്ട്. ചെറിയ തുക മാത്രം നല്‍കി, ഉദ്യോഗസ്ഥര്‍ സ്ഥലം കൈവശപ്പെടുത്തുന്നതിനെതിരെ പ്രദേശവാസികളില്‍ ചിലര്‍ സമരം നടത്തുന്നുമുണ്ട്. റോഡരികില്‍ ഒരിടത്ത് ഒരു സമരപ്പന്തല്‍ ഇടക്ക് കണ്ടിരുന്നു. വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുമ്പ് സര്‍വേ നടത്തിയ സ്ഥലം, അന്നത്തെ രജിസ്ട്രേഷന്‍ വില മാത്രം നല്‍കിയാണ് സര്‍ക്കാര്‍ കൈവശപ്പെടുത്തുന്നതെന്നും രാഷ്ട്രീയ പാര്‍ട്ടികളും മാധ്യമങ്ങളുമെല്ലാം ഈ അനീതി കണ്ടു നില്‍ക്കുകയാണെന്നും പറയുന്ന ഒരു വാര്‍ത്തയോ ലേഖനമോ മറ്റോ ഇടക്ക് വായിച്ചതുമോര്‍ക്കുന്നു.

സുഹൃത്തായ ആക്റ്റിവിസ്റ്റിനെ വിളിച്ചപ്പോള്‍ കൂടുതല്‍ വിവരങ്ങള്‍ അറിഞ്ഞു. കുറേയേറെ വീട്ടുകാര്‍  സര്‍ക്കാര്‍ നല്‍കിയ തുക കൈപ്പറ്റി നേരത്തെ ഒഴിഞ്ഞു പോയി. നഷ്ട പരിഹാരത്തുകയിലെ അനീതിക്കെതിരെ കോടതിയെ സമീപിച്ചവരുടെ കെട്ടിടങ്ങള്‍ മാത്രമാണ് ബാക്കിയായത്. അതിലൊന്നായിരിക്കും ആ വീട്. നല്ല നാള്‍ നോക്കി അറുക്കാന്‍ വെച്ച ബലിമൃഗങ്ങളിലൊന്ന്.

ഇപ്പോള്‍ കോടതിയും അവരെ കൈയൊഴിഞ്ഞു. ദേശീയ പാതാ വികസനത്തിന് ഭൂമി വിട്ടുകൊടുക്കാത്ത ‘രാജ്യദ്രോഹി’കളെ എത്ര വേഗം കുടിയൊഴിപ്പിക്കാനാണത്രെ നിര്‍ദേശം. അതാണ്, ആ കെട്ടിടങ്ങള്‍ ദിവസങ്ങള്‍ കൊണ്ട് റോഡായി മാറിയത്.

അപ്പോള്‍, സമര സമിതിയോ?

എന്റെ സംശയം ഒരു ചിരി കൊണ്ട് ഇല്ലാതാക്കിക്കളഞ്ഞു സുഹൃത്ത്.
‘സമര സമിതിയൊക്കെ പല വഴിക്കായി. കിടപ്പാടം നഷ്ടപ്പെടുന്ന സാധാരണ മനുഷ്യരായിരുന്നു സമിതിയില്‍. സമരവും അനുബന്ധ പരിപാടികളുമൊന്നും വലിയ പിടിയില്ലാത്തവര്‍. സ്വാഭാവികമായും നയിക്കാന്‍ വേറെ ആളുകള്‍ വേണം. ഇത്തരം സമരങ്ങള്‍ ചെയ്ത് പരിചയമുള്ളവര്‍. രാഷ്ട്രീയ പാര്‍ട്ടികള്‍. ആക്റ്റിവിസ്റ്റ് ഗ്രൂപ്പുകള്‍. സമര നേതൃത്വം പുറത്തുള്ളവരായതിനാല്‍, ചര്‍ച്ചകളില്‍ മുഴുവന്‍ പങ്കെടുത്തത് അവരാണ്. ഒന്നും നഷ്ടപ്പെടാനില്ലാത്തവര്‍.

വികസനം പോലുള്ള വിഷയങ്ങളില്‍  സര്‍ക്കാര്‍ കേണുപറയുമ്പോള്‍, അവര്‍ക്കങ്ങനെ പിടിച്ചു നില്‍ക്കാന്‍ കഴിയുമോ. അവര്‍ എളുപ്പം സമവായത്തിലത്തെി. ചെറിയ എന്തോ തുക കൂട്ടി നല്‍കി വിട്ടുപോയ്ക്കൊള്ളാന്‍ ഉപദേശിച്ചു. എന്നിട്ടും പിടിച്ചു നിന്നവര്‍ കോടതി വിധി കൂടി വന്നതോടെ പുറത്തായി.’
നഷ്ടപരിഹാരമായി കിട്ടിയ പഴയ രജിസ്ട്രേഷന്‍ വിലയ്ക്ക്, ഭൂ വിപണിയുടെ പുതിയ കാലത്ത്  അതുപോലൊരു വീടുണ്ടാക്കാന്‍ എല്ലാവര്‍ക്കും കഴിയില്ലെന്നും അതിനാല്‍, അവരില്‍ പലരും പെരുവഴിയിലാവുമെന്നും  സുഹൃത്ത് നിസ്സംഗമായ ഭാഷയില്‍ വിശദീകരിച്ചു തന്നു.



8
ആ മുത്തശ്ശിയെ ഓര്‍മ്മ വന്നു. എന്റെ നിഗമനങ്ങള്‍ തെറ്റിയില്ലെങ്കില്‍, അവര്‍ക്ക് അത്ര വലിയ കഷ്ടപ്പാടുണ്ടാവില്ല. പുറത്തെവിടെയോ ഉള്ള മക്കളും മറ്റും സഹായിക്കാനുണ്ടാവും. ഏതെങ്കിലും നഗരത്തിലെ ഫ്ളാറ്റിലേക്കോ മറ്റോ അവര്‍ പറിച്ചു നടപ്പെടും. ജീവിതം മുഴുവന്‍ പങ്കിട്ട ആ വീടിന്റെ
ഓര്‍മ്മയില്‍ ശിഷ്ട കാലം അവരവിടെ കഴിയുമായിരിക്കും.

ഇതൊരു സാധ്യത മാത്രമാണ്. ഒരു പുറം കാഴ്ചകൊണ്ടുണ്ടാക്കിയ നിഗമനം മാത്രം.  ഒരു പക്ഷേ, കഥ ഇങ്ങനെയൊന്നുമായിരിക്കില്ല. അങ്ങനെയെങ്കില്‍...അങ്ങനെയെങ്കില്‍...

9
മുന്നിലിപ്പോള്‍ വലിയൊരു മണ്‍പാതയുടെ അസ്ഥികൂടം. ഇനി അതിനു മേല്‍ മെറ്റലുകള്‍ വരും. ടാര്‍ വീപ്പകളൊഴുകം. പണിക്കാരും കങ്കാണിമാരും വരും. കറുത്ത മിനുങ്ങുന്ന നാലുവരിപ്പാത വരും. അതിലൂടെ അനേകം വാഹനങ്ങള്‍ ചീറിപ്പായും.

തീര്‍ച്ചയായും അവയിലൊന്നില്‍ ഞാനുമുണ്ടാവും.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...